Abel powoli swoje suknie zbiera

opasuje boki długo jak aksamit

omija spierzchłe od  ciosu kamienie

z rozbitej głowy krew ociera miękko

Kain na pasku chodzi swoich przyzwyczajeń

Głowa apokalipsy na łańcuchu biega

wyje do księżyca w noce kwadratowe

wokół domu lilia i lew wschodzą cicho

z lękiem czekają na koniec

jej i swój zarazem

Mędrzec dotyka gromu, ten go nie spala

tylko rozdyma duszę, odgaduje losy

kot matematyczny, kot z czerwoną sierścią

czekają, drzwi zaparte

za nimi dziecko rośnie